و گویند حاتمی بود طائی که در هر آنچه از مردانگی وجوانمردی که بگویی سر بود

ازبذل‏ و بخشش و معرفت و رفاقت گرفته‏ تا جان و آبرو و شرف و بزرگی

و گویند بارها مالش را با فقیران تقسیم کرد و کسی را دست خالی از باب کرامتش رد نکرد

و حتی در جواب اسیری که طلب یاریش داشت و مالی در بساط نداشت خود را عوض او گرو گذاشت    .... 

و باز گویند حاتمی بود که کل جود حاتم طائی به قدر بخشش یک روز او نمی رسید

و او همان حاتمی بود که جانش را در ره جوانمردی گذاشت

و او همان حاتمی بود که دشمنانش را به دست خود سیراب کرد و اسبانشان را تیمار کرد

‏

و او همان بود که عدویش چشم در چشمش دوخت

و پدر عزیزتر از جانش را ناسزا گفت و او جز لبخند و محبت و بزرگی لب نگشاد ...

و او همو بود که حتی در زیر دشنه و نیزه نیز دست از جوانمردی در حق دشمنش بر نداشت ...

و کجاست حاتم تا ببیند این حاتم بی بدیل را که هر آنچه داشت به سخاوت گذاشت

و کجا حاتم تواندکه ‏چو او سخی باشد و جوان شبه پیغمبرش را به دم تیغ گرگان حرامی سپرد

و کجا آن طائی تواند طفل بی شیرش را به قربانگاه عشقی ببرد

که در وصف گلوی ‏خشک و باریک ‏قربانیش من الاذن الی الاذن سرایند

و چنان کند که حتی خونش را نیز پس نگیرد و آن را به آسمان رساند

و کجا حاتم تواند که برادری چو عباسش را روانه میدان کند و از پس آن تکه تکه پیدایش کند

وکجا حاتم تواند که چو آن‏ عقیله‏ هواشم را در شبی تاریک و گردابی حائل و در میان چشمانی دزد به تنهائی رها کند

و کجا حاتم تواند که دختری چنان شیرین را به دم تازیانه اعداء و نیش زبان شامیان سپارد......

و کجاست  حاتم تا اثر کیسه نان و خرمای یتیمان را بر پشت ستوران خورده اش ببیند

و کجاحاتم تواند که حتی پس از مرگش سر و اعضاء و لباس و انگشترش را نیز بخشش کند.....

و کجاست آن حاتم طائی تا ببیند

که از پس هزار و چهار صد سال هنوز

دست کرامت این حاتم قریشی بر سر زمان و مکان و جن و انس و لاهوت و لاسوت مستدام است

و سلام بر آن حاتمی که خاتم زیبای انگشتری انسانیت شد