خیلی ناز داشت چه چه میزد و میخوند، با کلی تحریر و اوج و فرود

چند تا بالشت هم ، روی هم انداخته بود و بهشون لم داده بود.

چشماشو بسته بود و شدید رفته بود توی حس

ده، بیست تا از بچه ها هم دور و برش نشسته بودن

و اونا هم رفته بودن توی حس

و داشتن حال و صفا میکردن با چه چه زدن های آقا هادی

صبح زود بود و هوا هم سرد .

با اینکه خونه ای که اجاره کرده بودیم نزدیک کوچه آیت الله خامنه ای بود

و راهی تا حرم نبود اما حس بیرون زدن از خونه نبود

خیلی دوست داشتم بخوابم

اما این داد و قالی که هادی راه انداخته بود خوابو از چشمام گرفته بود.

محسن هم که انگار نه انگار مثل خرس قطبی خوابیده بود

و عین خیالشم نبود !

دیدن محسن بیشتر کلافم میکرد.یه خورده اذیتش کردم اما حالم بهتر نشد .

رفتم توی آشپزخونه .

بخار آب داشت با فشار از کتری بیرون میزد

و قوری چایی هم دم کشیده و آماده بود .

منم که معتاد چایی .

یه استکان کمرباریک برداشتم  و یه استکان چایی برای خودم ریختم

و اومدم بالای سر محسن نشستم تا خنک بشه و بخورم.

شاید چند ثانیه گذشته بود که لبی به استکان کمر باریک زدم .

اینقد داغ بود که آه از نهادم بلند شد .

یه خورده دیگه صبر کردم اما بازم داغ بود .

بازم صبر بازم داغ، بازم صبر بازم داغ

دیگه حوصلم سر رفت .

سعید هم که همین جوری داشت چه چه میزد

و روی مخ من بیچاره ی کلافه  راه می رفت .

باز اون فرشته ای که همیشه همراه منه

و راه های شیطنت رو به من یاد میده اومد سراغم

و یه راه ناب یادم داد تا هم صدای سعید قطع بشه و هم آبجوش تموم بشه و هم کلافگی من.

استکان کمر باریک به دست رفتم طرف سعید .

اون طرف سالن برای خودش معرکه گرفته بود .

با یه اشاره به بچه هایی که دور و برش نشسته بودند فهموندم که

صدای کسی در نیاد .

بچه هاهم همه هماهنگ و حرف گوش کن .

چشمای سعید هم که بسته بود و منو نمیدید و توی حس و حال خودش بود .

آروم آروم و استکان به دست رفتم بالای سرش .

سرش به طرف آسمون بود و دهنش باز باز و چه چهش هم به راه بود.

تَه گلوش به راحتی دیده میشد .

همون طور که ایستاده بودم زاویه استکان رو با ته گلوش تنظیم کردم و ...

و آروم آروم استکان کمر باریک رو کج کردم .

اولین قطرات آب جوش که به ته گلوش رسید. چشماش باز شد

و چه چه ناز و دلنوازش تبدیل شد به جیغ های آسمون خراش .

مثل اینکه برق سه فاز گرفته باشدش از جا پرید

و من هم بی خیال استکان کمر باریک شدم و پا به فرار گذاشتم.

سعید همین طور که جیغ می کشید دنبال من میدویید .

چند دوری دور همون سالن و ستون هاش دنبالم گشت

و وقتی از گرفتن من ناامید شد رفت سر جاش نشست و آرامش دوباره به زیرزمین برگشت

و من هم یه گوشه ای پروژه ی شیرینِ خواب رو کلید زدم .

پی نوشت:

آقا سعید یکی از دوستان قدیمیه که الان هم همون صدای ناز رو داره و  عضو سپاه پاسداران استان مرکزیه .